قـطـره؛ دلش دریـــــا می خواست

خیلی وقت بود که بـه خـدا خواسته اش رو گفته بود

هـــر بـــار خـدا می گفت :  “از قطره تا دریا راهیست طولانی،

راهی از رنج و عشق و صبوری، هر قطره را لیاقت دریــا نیست!  “

قـــطــره عبـــور کـــرد و گــذشت

قــطـره پشت سـر گـــذاشت

قـطــره ایـستاد و منـجمـد شـد

قـــطـره روان شد و راه افــتــاد

قطره از دست داد و به آسمان رفت

و قطره؛ هر بار چیزی از رنج و عشق و صبوری آموخت

تا روزی که خدا به او گفت : امروز روز توست، روز دریا شدن!

خــــدا قـــطـــره را بــه دریــا رسانــد

قــطــره طـعـم دریــا را چـشید

طــعـم دریـــا شـدن را

اما؛ روزی دیگر قطره به خدا گفت: از دریا بزرگ تر هم هست؟

خــــدا گــفــت : هـسـت!

قطره گفت : پس من آن را می خواهم

بـــزرگ تـــریـن را، و بی نهـایـت را !

پس خدا قطره را برداشت و در قـــ❤ـلـــب آدم گذاشت

و گفت : اینجا بی نهایت است!

و آدم عـــــاشق بــــود

دنبال کلمه ای می گشت تا عشق را درون آن بریزد

اما هیچ کلمه ای توان سنگینی عشق را نداشت

آدم همه ی عشقش را درون یک قطره ریخت

قطره از قــ❤ـــلــب عـــاشـق عبور کرد!

و وقتی که قطره از چشم عاشق چکید. خدا گفت :

“حالا تو بی نهایتی، زیرا که عکس من در اشــک عــاشق است!  “